ΠΕΝΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

ΠΕΝΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

ΣΥΓΝΩΜΗ

Πάει καιρός από τότε που έχουμε να τα πούμε. Τρεις μήνες. Τρεις δύσκολοι, επώδυνοι και μαρτυρικοί μήνες. Σ΄ευτό το διάστημα έμαθα πολλά για το σύστημα υγείας αυτής της χώρας για την οποία έφτασα να ντρέπομαι που είμαι πολίτης της. Αν το πορτοφόλι σου δεν είναι γεμάτο από πλαστικό ή πραγματικό χρήμα δεν αξίζεις μία.Είσαι ένα τίποτε. Αν δεν έχεις μέσο για να μπεις σε ένα νοσοκομείο της προκοπής για να κοιτάξουν ανθρώπινα τον άνθρωπό σου, δεν αξίζεις τίποτε. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
15 Ιουνίου Ευαγγελισμός. Ώρα 19.30 στα επείγοντα. Ώρα εισαγωγής στο δωμάτιο, μετά από εξετάσεις 01.30. Δηλαδή έξι ώρες στο φορείο, ενώ κρίθηκε άμμεση η εισαγωγή της ασθενούς. Κι εδώ αρχίζει η παράνοια. Αποκλειστική. Απευθυνθήκαμε στην προϊσταμένη της πτέρυγας για να βάλουμε αποκλειστική του νοσοκομείου. Αυτό είναι το σωστό μας είπαν. Αυτό πήγαμε να κάνουμε. ΑΡΓΗΣΑΤΕ μας απάντησαν. Και τώρα; η εύλογη ερώτηση. Α,τώρα, θα βάλετε μια από αυτές που κυκλοφορούν στους διαδρόμους και προσεγγίζουν συγγενείς ασθενών για να βρουν δουλειά.Δηλαδή παράνομη. Με την άδεια του ίδιου του νοσοκομείου, του δημόσιου νοσοκομείου, δηλαδή του κράτους. Συνολικό κόστος των παράνομων αποκλειστικών για 15 μέρες; Αφήστε το, πονάει. Και η παράνοϊα συνεχίστηκε σε κλινικές συμβεβλημένες με τον "δημόσιο καραγκιόζη" εεε... φορέα ήθελα να πω, ξανά σε δημόσιο νοσοκομείο, ξανά σε κλινική όπου γράφτηκαν οι τίτλοι τέλους, μετά από ταλαιπωρία, πόνο και τεράστιο κόστος. 7 Σεπτέμβρη. Μαύρη μέρα. Κι αυτό πονάει περισσότερο. Μα περισσότερο πονάει το ΓΙΑΤΙ. Γιατί πρέπει να είσαι "κάποιος" για να μην είσαι απλά ένα " κάτι" και μάλιστα ασήμαντο. Όχι ρε φίλε. Αυτός ο άνθρωπος που έφυγε ήταν τα πάντα για μένα. Δεν ήταν κάποιος, δεν ήταν ασήμαντος, και δεν σου επιτρέπω να τον ακυρώνεις επειδή απλά είχε την ατυχία να ζει σε μια χώρα που σιχαίνεται τους φτωχούς. Τώρα σας σιχάθηκα κι εγώ. Είχα πολλές αιτίες να νιώθω έτσι. Απλά μου δώσατε την τέλεια αφορμή.Και μέσα σπό αυτή την κραυγή διαμαρτυρίας, θέλω να ζητήσω ΣΥΓΝΩΜΗ,από όλους τους νέους αυτής της χώρας. Από κάπου τέλος πάντων πρέπει να ακουστεί αυτή η ρημάδα η λέξη. Συγνώμη που σας παραδίδουμε ένα αβέβαιο αύριο. Συγνώμη που κοιτάξαμε την πάρτη μας τα τελευταία χρόνια και δεν σας μάθαμε το βασικότερο. Να πολεμάτε για τα ιδανικά σας. Συγνώμη που φτιάξαμε το εργασιακό καθεστώς έτσι, ώστε να σκύβετε πάντα το κεφάλι σας και να δέχεστε τα ψίχουλα που σας πετάνε.Συγνώμη για όσες φορές ψηφίσαμε ανάξιους, κι άχρηστους τσιφλικάδες. Συγνώμη που μέσα στη αποχάυνωση μιας πλαστής ευημερίας, δεν ακούσαμε, δεν είδαμε, και το χειρότερο δεν μας ενδιέφερε να δούμε τι παιδεία έχετε μέσα στα σχολεία, ποια υγεία σας κληρονομούμε, και ποιον πλανήτη που κατάντησε σκουπιδαριό σας δίνουμε για προίκα. ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ. Για όλα αυτά λοιπόν ζητώ ταπεινά ΣΥΓΝΩΜΗ.

11 σχόλια:

  1. Tρίτη προσπάθεια. Φαίνεται δεν θέλει να φιλοξενήσει την φωνή απόγνωσης. Αλλά δεν ξέρει πως όσο δεν εμφανίζονται το μόνο που καταφέρνει είναι να με πεισμώνει και να τα επιμελούμαι καλύτερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Bρέθηκε η αιτία. Ήταν τόσο πολλά, όσο μεγάλη είναι η αγανάχτησή μου. Έτσι θα τα λάβεις σπαστά, όμως θα τα λάβεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όλοι μας κάποτε χάνουμε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Να είμαστε καλά να τους θυμόμαστε! Όσο για την περιπέτεια με το σύστημα, μια είναι η λέξη κλειδί που την ακούμε πολύ τώρα τελευταία, ΑΤΙΜΩΡΙΣΙΑ!! Και όσο δεν τιμωρούνται, τόσο πιο αναίσθητοι γίνονται. Ελπίζω μόνο μέσα σ' όλο το συφερτό να βρήκες κάποιον άνθρωπο να σε βοηθήσει και να ακουμπήσεις πάνω του, γιατί πάντα υπάρχουν και άνθρωποι ανάμεσα στα γαϊδούρια. Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. H φωνή σου αδύναμη, όσο ευαίσθητη και διαπεραστική.Συμμερίζομαι την κατάθεσή σου και συμπληρώνω πως το κυρίαρχο συναίσθημα είναι ντροπή.Ντροπή εμείς ή θα έπρεπε οι "ΆΡΧΟΝΤΕΣ"να έχουν μια στάλα τσίπα. Άγνωστη στο λεξιλόγιό τους.Ήθελα νάξερα κοιμούνται;Κιαν ναι είναι τέρατα.Τόσες κατάρες που έχει ξεστομίσει ο λαός θα λιώσουν τα κόκκαλά τους;Η γη θα κάνει τη δουλειά της.Λένε πως ......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όλα εδώ πληρώνονται. Δεν διακρίνω καμιά πληρωμή.Στην άλλη ζωή;Δεν έχω τόσο υπομονή και ούτε είμαι μεγαλόψυχη πλέον.Εκδίκηση ζητώ όπως τόσος κόσμος.Και αυτή μπορέι να πραγματοποιηθεί μονάχα στη κάλπη.Ας μη πάει κανείς να ψηφίσει, ας τους αφΑΙρεθεί η δύναμη που οι ίδιοι δίνουμε. Σκεφτείτε ένα πολιτικό μπροστά σε μια άδεια πλατεία.ΟΥΔΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΕΙ.Αλλά.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πάλι θα βρεθούν εκείνοι που θα θελήσουν να αρπάξουν το ξεροκόμματο που θα τους υποσχεθούν λες και δεν έμαθαν πια πως όταν κάνουν τη δουλειά τους τους αγνοούν.Κάντε κάτι όμως, αυτό σκέφτηκα εγώ πέστε και εσείς.
    Όσο για τους νέους επειδή πιστεύω πως είναι η κινητήρια δύναμις της κοινωνίας ας ξεβολευτούν τραβώντας μπροστά.Αν εμείς, η γενιά μας δεν τα έκανε καλά ας πάρουν τα ηνία εκείνοι.Εμείς.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σαν παροπλΙσμένα σκαριά που τα αντικαθιστούν από νεότερα ΕΣΑΣ.Και όχι δεν νίπτουμε τας χείρας μας και τέλος. Έστω και σερνόμενοι θα είμαστε αρωγοί σας αρκεί να τραβήξετε μπροστά βρε παιδιά.ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γεια σου Έφη.
    Ανύπαρκτος πλέον ο χρόνος μου. Πολλές οι υποχρεώσεις που έμειναν πίσω αυτό το διάστημα, και πως να τις προλάβω.
    Έφη μου το ξέρω ότι όλοι χάνουμε κάποιον δικό μας στη διάρκεια της ζωής μας, αλλά όταν αυτός ο δικός μας είναι ο γονιός μας, τότε νιώθεις πως σου ξεριζώνεται ένα κομμάτι σου. Σίγουρα ο χρόνος νομοτελιακά, θα κάνει τη δουλειά του, αλλά είναι νωπό ακόμη και πονάει. Ευτυχώς είχα κάπου, ή μάλλον πολλούς για να ακουμπήσω. Αδέρφια, συγγενείς, φίλους, την οικογένειά μου που δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ για την απουσία μου, αλλά μέσα στα νοσοκομεία, μόνο επι πληρώμή βρίσκεις κάπου να ακουμπήσεις. Τζάμπα δεν δίνει κανείς σ΄αυτή τη χώρα. Μόνο να σου πω ότι με έστειλαν από δημόσιο νοσοκομείο να αγοράσω αντιβίωση και γάζες γιατί δεν είχαν. Σου λέει κάτι αυτό; Δυο λέξεις περιγράφουν την κατάσταση. ΕΘΝΙΚΗ ΞΕΦΤΙΛΑ. Καλά να πάθουμε γιατί εμείς τους βάλαμε εκεί που είναι δήμερα για να μας λένε με θράσος ότι μαζί τα φάγαμε τα λεφτά του κράτους. Σιχάθηκα πια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αχ Μαράκι μου εσένα τι να σου πω! Τα έζησες μαζί μου όλα αυτά που περιγράφω. Το ξέρεις πόσο σ' αγαπώ, και θέλω και μέσα από το blog μου να σου πω ότι είμαι πολύ τυχερή που υπάρχεις στη ζωή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Με τιμάει αυτό.Ας ενώσουμε τα χέρια τις ψυχές μας, όση δύναμη μας απόμεινε, έτσι μονάχα στηρίζοντας ο ένας τον άλλον θα τα καταφέρουμε.
    ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ. Εύχομαι μετά από χρόνια αν θέλει ο Θεός να ζήσουμε, να τα λέμε σαν να έγιναν κάπου κάποτε......

    ΑπάντησηΔιαγραφή