ΣΥΓΝΩΜΗ

Πάει καιρός από τότε που έχουμε να τα πούμε. Τρεις μήνες. Τρεις δύσκολοι, επώδυνοι και μαρτυρικοί μήνες. Σ΄ευτό το διάστημα έμαθα πολλά για το σύστημα υγείας αυτής της χώρας για την οποία έφτασα να ντρέπομαι που είμαι πολίτης της. Αν το πορτοφόλι σου δεν είναι γεμάτο από πλαστικό ή πραγματικό χρήμα δεν αξίζεις μία.Είσαι ένα τίποτε. Αν δεν έχεις μέσο για να μπεις σε ένα νοσοκομείο της προκοπής για να κοιτάξουν ανθρώπινα τον άνθρωπό σου, δεν αξίζεις τίποτε. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
15 Ιουνίου Ευαγγελισμός. Ώρα 19.30 στα επείγοντα. Ώρα εισαγωγής στο δωμάτιο, μετά από εξετάσεις 01.30. Δηλαδή έξι ώρες στο φορείο, ενώ κρίθηκε άμμεση η εισαγωγή της ασθενούς. Κι εδώ αρχίζει η παράνοια. Αποκλειστική. Απευθυνθήκαμε στην προϊσταμένη της πτέρυγας για να βάλουμε αποκλειστική του νοσοκομείου. Αυτό είναι το σωστό μας είπαν. Αυτό πήγαμε να κάνουμε. ΑΡΓΗΣΑΤΕ μας απάντησαν. Και τώρα; η εύλογη ερώτηση. Α,τώρα, θα βάλετε μια από αυτές που κυκλοφορούν στους διαδρόμους και προσεγγίζουν συγγενείς ασθενών για να βρουν δουλειά.Δηλαδή παράνομη. Με την άδεια του ίδιου του νοσοκομείου, του δημόσιου νοσοκομείου, δηλαδή του κράτους. Συνολικό κόστος των παράνομων αποκλειστικών για 15 μέρες; Αφήστε το, πονάει. Και η παράνοϊα συνεχίστηκε σε κλινικές συμβεβλημένες με τον "δημόσιο καραγκιόζη" εεε... φορέα ήθελα να πω, ξανά σε δημόσιο νοσοκομείο, ξανά σε κλινική όπου γράφτηκαν οι τίτλοι τέλους, μετά από ταλαιπωρία, πόνο και τεράστιο κόστος. 7 Σεπτέμβρη. Μαύρη μέρα. Κι αυτό πονάει περισσότερο. Μα περισσότερο πονάει το ΓΙΑΤΙ. Γιατί πρέπει να είσαι "κάποιος" για να μην είσαι απλά ένα " κάτι" και μάλιστα ασήμαντο. Όχι ρε φίλε. Αυτός ο άνθρωπος που έφυγε ήταν τα πάντα για μένα. Δεν ήταν κάποιος, δεν ήταν ασήμαντος, και δεν σου επιτρέπω να τον ακυρώνεις επειδή απλά είχε την ατυχία να ζει σε μια χώρα που σιχαίνεται τους φτωχούς. Τώρα σας σιχάθηκα κι εγώ. Είχα πολλές αιτίες να νιώθω έτσι. Απλά μου δώσατε την τέλεια αφορμή.Και μέσα σπό αυτή την κραυγή διαμαρτυρίας, θέλω να ζητήσω ΣΥΓΝΩΜΗ,από όλους τους νέους αυτής της χώρας. Από κάπου τέλος πάντων πρέπει να ακουστεί αυτή η ρημάδα η λέξη. Συγνώμη που σας παραδίδουμε ένα αβέβαιο αύριο. Συγνώμη που κοιτάξαμε την πάρτη μας τα τελευταία χρόνια και δεν σας μάθαμε το βασικότερο. Να πολεμάτε για τα ιδανικά σας. Συγνώμη που φτιάξαμε το εργασιακό καθεστώς έτσι, ώστε να σκύβετε πάντα το κεφάλι σας και να δέχεστε τα ψίχουλα που σας πετάνε.Συγνώμη για όσες φορές ψηφίσαμε ανάξιους, κι άχρηστους τσιφλικάδες. Συγνώμη που μέσα στη αποχάυνωση μιας πλαστής ευημερίας, δεν ακούσαμε, δεν είδαμε, και το χειρότερο δεν μας ενδιέφερε να δούμε τι παιδεία έχετε μέσα στα σχολεία, ποια υγεία σας κληρονομούμε, και ποιον πλανήτη που κατάντησε σκουπιδαριό σας δίνουμε για προίκα. ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ. Για όλα αυτά λοιπόν ζητώ ταπεινά ΣΥΓΝΩΜΗ.