ΠΕΝΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

ΠΕΝΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Σάββατο 23 Απριλίου 2016


                       ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΙΟΛΗ»

 

Όταν η Μαρία Τζιρίτα μου ζήτησε να παρουσιάσω την ΙΟΛΗ της, δεν σας κρύβω πως ξαφνιάστηκα. Κι όχι γιατί η φιλία μας τίθεται υπό αμφισβήτηση, ίσα-ίσα που η φιλική μας σχέση έχει βγάλει πολλές και γερές ρίζες. Ξαφνιάστηκα γιατί όσοι γνωρίζουμε  την Μαρία ξέρουμε καλά πως είναι ένα επικοινωνιακό άτομο, με μεγάλη άνεση στον λόγο και κάλλιστα μπορεί να υπερασπιστεί τόσο το έργο της, όσο και τον εαυτό της.

Από την άλλη όμως, η πρόταση ενός ομότεχνου, δεν μπορεί, παρά να είναι θέμα εκτίμησης και τιμής και την ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνει και φυσικά για το δώρο της φιλίας της που είναι ανεκτίμητο.

Ένας άλλος παράγοντας για να απαντήσω θετικά ήταν και ο χώρος της παρουσίασης.

Κρατώ μέσα μου τις καλλίτερες εντυπώσεις από το βιβλιοπωλείο Ντιζάιν, από τη ζεστή φιλοξενία και την άρτια οργάνωση των ιδιοκτητών, αλλά και την αγάπη του κόσμου, που αγκαλιάζει κάθε προσπάθεια των δημιουργών και παρίσταται με καλή διάθεση.

Έτσι δώσαμε τα χέρια με την Μαρία και λίγες μέρες μετά ήρθε στα χέρια μου το βιβλίο της.

Λόγω έλλειψης χρόνου, το βιβλίο έμεινε άθικτο για λίγο καιρό, κλεισμένο στον φάκελο του, και με περίμενε υπομονετικά να το ανοίξω. Όμως είχα δώσει μια υπόσχεση και όφειλα να την τηρήσω.

Ξέκλεψα λίγο χρόνο κι άρχισα να το διαβάζω. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ!!!

Δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Κυριολεκτώ!!! Ακόμη κι όταν χρειαζόταν να σταματήσω και να ξαναρχίσω αργότερα την ανάγνωσή του, ήταν σαν να μην είχα σταματήσει, κι ούτε χρειάστηκε να γυρίσω έστω μία σελίδα πίσω για να συνδεθώ ξανά με την υπόθεση του βιβλίου. Κι αυτό, είναι μεγάλη επιτυχία της συγγραφέως.

Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε τους ήρωες του καινούργιου βιβλίου και να μιλήσουμε λίγο για την υπόθεση του.

«Κανένα δεν ξεχνώ, ούτε τους ζωντανούς, ούτε τους πεθαμένους. Όλοι τους κάτι μου έδωσαν, κάτι μου πήραν. Μα μη γελιέσαι κόρη μου. Αν γραφότανε ποτές ένα βιβλίο για τη δική μου τη ζωή, έναν τίτλο θα είχε, έναν και μόνο. ΙΟΛΗ .Για σένα έζησα.»

Η Ιόλη λοιπόν, είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο κινείται, ζει, ανασαίνει και παλεύει η γιαγιά  η Αγγέλω.

Μια γυναίκα που δεν άφησε ποτέ τίποτε στη τύχη. Σκληρή, αγέλαστη, αγράμματη, χωριάτισσα, που τρομάζει τους γύρω της με την κοφτερή της γλώσσα και την διεισδυτική ματιά της. Μια γυναίκα που θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο, κυρίως της ζωής της.

Πολύ νέα, μένει μόνη με ένα παιδί στην αγκαλιά, και για χάρη του, αφήνει πίσω της τον τόπο της και τους δικούς της και φεύγει για να προσφέρει στον μονάκριβό της γιο τον Στάθη μια καλλίτερη ζωή. Δουλεύει αγόγγυστα νυχθημερόν σε δυο σε τρεις σε όσες δουλειές κι αν χρειαστεί για να μη του λείψει τίποτε. Τον μεγαλώνει σωστά και του δίνει χρήσιμα εφόδια για τη ζωή του. Τον μαθαίνει από νωρίς να είναι εργατικός, συνετός και τίμιος. Και σαν τίμιος άντρας, όταν η κοπέλα του η Μαρία με την οποία είναι ερωτευμένος μένει έγκυος, την παντρεύεται. Μόνο που η οικονομική τους κατάσταση, δεν τους επιτρέπει να ζήσουν μόνοι τους, κι έτσι η Μαρία αναγκάζεται να συγκατοικήσει με την πεθερά της.

Δύσκολη υπόθεση. Πώς να ζήσεις με την κυρά-Αγγέλω που δεν έχει μάθει να εκδηλώνει την αγάπη της, που δεν έχει μάθει να μοιράζεται τίποτε και με κανέναν, που είναι ηγέτης στο σπίτι της κι αρχηγός στη ζωή της.

 Κάνουν και οι δύο την ανάγκη φιλότιμο και συνυπάρχουν για χάρη του Στάθη και για χάρη του παιδιού που γεννιέται και κάνει την σκληρή Αγγέλω να χαμογελάσει.

Η καρδιά της Αγγέλως μαλακώνει με την γέννηση της Ιόλης και δεν την πειράζει που δεν πήρε το όνομά της, αλλά το όνομα της άλλης γιαγιάς που εμφανίστηκε ξαφνικά στη ζωή τους, ενώ την είχαν για πεθαμένη. Όλος της ο κόσμος είναι αυτό το κορίτσι κι όταν μετά από ένα δυστύχημα ο γιος της και η νύφης της θα χάσουν τη ζωή τους, για δεύτερη φορά η κυρα-Αγγέλω θα κάνει πάλι την καρδιά της πέτρα, και θα γίνει εκτός από γιαγιά, μάνα και πατέρας, για την εγγονή της. Θα γίνει τα πάντα γι αυτό το παιδί, που είναι ότι της έχει απομείνει από το παιδί της. Θα κάνει υπερβάσεις, ξεπερνώντας σωματικά, οργανικά μα ψυχολογικά όρια,  και θα δώσει μάχες για να την κρατήσει κοντά της όταν θα κινδυνέψει να τη χάσει από την άλλη της γιαγιά, που έχει μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική επιφάνεια. Μα ότι δεν καταφέρνει το χρήμα, το καταφέρνει η δύναμη της θέλησης και η αγάπη.

Η Ιόλη δεν θα προλάβει να πει τη λέξη μάνα, όμως δεν θα καταλάβει και την απουσία της, γιατί αναπληρώνεται πλήρως από την παρουσία της γιαγιάς της. Εξ άλλου μάνα είναι αυτή που μεγαλώνει ένα παιδί κι όχι απαραίτητα αυτή που το γεννάει, και υπάρχουν δυστυχώς πολλές τέτοιες περιπτώσεις γύρω μας. Η Ιόλη θα πάρει πολύ αγάπη και φροντίδα, και θα μεγαλώσει σωστά και με αρχές όπως μεγάλωσε και ο πατέρας της.

Θα δώσει πολλές μάχες στη  ζωής της, που δεν θα είναι ούτε εύκολες ούτε και λίγες. Ο πρώτος έρωτας της ζωής της, θα την πληγώσει. Με κάθε τρόπο θα την πληγώσει.  Η Ιόλη θα χαθεί, θα φτάσει στα όρια της, μα πάλι η αγάπη, το πείσμα, η μάχη που θα δώσει για χάρη της η Αγγέλω, θα την φέρον πίσω. Της χρωστά πολλά η ζωή,  Μα έχει πολλές μάχες να δώσει ακόμη, και το αν  και πως θα τα καταφέρει, και τι μετάλλια  ή σημάδια θα βάλει στις αποσκευές της ζωής της μετά τις μάχες που θ δώσει αυτό θα το ανακαλύψετε διαβάζοντας το βιβλίο της Μαρίας.

Προσωπικά, αν μου ζητούσαν να βάλω έναν τίτλο σ αυτό το βιβλίο, θα έβαζα «με τα φτερά της Αγγέλως» Δεν είναι τυχαίο το όνομα της ηρωίδας, γιατί πίσω από την σκληρότητα που την δημιούργησε η ανάγκη της επιβίωσης, κρυβόταν ένας άγγελος.

Στο βιβλίο θα συναντήσουμε φυσικά κι άλλους ήρωες, που ο κάθε ένας θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή της Ιόλης. Φίλοι, Αδέρφια ψυχής, αγαπημένα ή όχι τόσο αγαπημένα πρόσωπα συνθέτουν  το σύνολο του σκηνικού και κάνουν την υπόθεση του βιβλίου πολύ ενδιαφέρουσα.

Μέσα από απλές, απτές καθημερινές λεπτομέρειες, μέσα από καταστάσεις και ζωντανές εικόνες, και όχι με κατάχρηση λέξεων,  η συγγραφέας ψυχογραφεί.

Οι ήρωές της κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, από απλοί άνθρωποι, εξελίσσονται και ξαφνιάζουν και η ταύτιση του αναγνώστη με πρόσωπα και καταστάσεις, είναι αναπόφευκτη.

 Κάτι που επίσης αξίζει να σημειωθεί, είναι η δομή και η λειτουργία της ελληνικής οικογένειας. Αυτής που τσακώνεται, φωνάζει, παρεξηγείται, μα όταν κάποιο μέλος της οικογένειας έχει ανάγκη, τότε γίνεται συμπαγής τοίχος και  το προστατεύει από τους κινδύνους.

Η φιλία επίσης είναι ένα άλλο κεφάλαιο που αναπτύσσει με ρεαλιστικό τρόπο η συγγραφέας δίχως να ωραιοποιεί ή να κακοποιεί τον ρόλο της.  Γιατί οι φίλοι είναι τα αδέρφια που επιλέγουμε να έχουμε στη ζωή μας.

Λόγος απλός, κατανοητός, σε διαρκή ροή, αλλά καθόλου κουραστικός, δημιουργεί δυνατά συναισθήματα και ολοζώντανες εικόνες. Τσάκωσα πολλές φορές τον εαυτό μου, να χαμογελά, να γελά, να βουρκώνει, να θυμώνει, γενικώς να νιώθει, κι όταν ένα βιβλίο κατορθώνει να γρατζουνίσει την ψυχή σου, έχει πετύχει τον σκοπό του.

Η συγγραφική ωριμότητα της Μαρίας Τζιρίτα, σ αυτό το τελευταίο της βιβλίο, είναι ορατή, και δεν είναι υπερβολή αν πω πως είναι το καλύτερό της βιβλίο μέχρι σήμερα.

Το συστήνω ανεπιφύλακτα, το υποστηρίζω με όλη μου την ψυχή.

ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ!!!

Τρίτη 19 Απριλίου 2016


ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ»

 

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ είναι το νέο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη, το τρίτο στη σειρά, μετά ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΝΕΦΕΛΗΣ και την ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ.

Και τα δύο προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα έκαναν μεγάλη επιτυχία, και αυτό το μαρτυρούν οι πωλήσεις τους, και ιδιαίτερα Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ η οποία ξεπέρασε τις 14000 αντίτυπα.

Κι ενώ η πορεία του συγκεκριμένου βιβλίου εξακολουθεί να είναι ανοδική και δεν έχει καταλαγιάσει ακόμη ο θόρυβος της επιτυχίας του, ο Σπύρος παίρνει το ρίσκο του και μας προσφέρει ακόμη ένα συγκλονιστικό βιβλίο που μέσα σε τέσσερις μόλις ημέρες από την κυκλοφορία του, ξεπέρασε τις 10.000 πωλήσεις.

Κι εδώ έρχομαι να πω, πως τίποτε δεν είναι τυχαίο, αφού ο Σπύρος Πετρουλάκης  σε όλα του τα βιβλία, έχει βάλει πολύ ψυχή, το δυνατό του  μυαλό και συγκλονιστικά γεγονότα που καθηλώνουν τον αναγνώστη από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ είναι ένα βιβλίο που στάζει λάβα, κι αφήνει στους ήρωες του, ανεξίτηλα σημάδια. Για μερικούς θα είναι εξωτερικά και για άλλους εσωτερικά που είναι και τα πιο δύσκολα γιατί δεν σβήνουν στο πέρασμα του χρόνου.

Στη Θεσπρωτία το 1940, στην καρδιά του πολέμου, θα γνωρίσουμε τον Κωνσταντή. Βιολογικό παιδί της Ελένης που μας συστήθηκε στη ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ και θετό παιδί της Μάρως που μαζί με την μάνα της άρπαζαν με τα αίματα ακόμη τα μωρά που γεννούσε η Ελένη αφού η ίδια δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει. Με τις οβίδες να σκάνε πάνω από το κεφάλι του, θα νιώσει την  φρίκη του θανάτου στην τρυφερή παιδική του ηλικία και θα χάσει ότι μέχρι τότε θεωρούσε δικό του. Τη Μάρω που νόμιζε για μάνα του, συγγενείς και συγχωριανούς, στέγη, και η μόνη που θα σωθεί κι αυτή χάρην του Κωνσταντή θα είναι η άκαρδη Χάιδω. Θα περπατήσουν μέσα στο κρύο και τα χιόνια, δίνοντας μάχη για να κρατηθούν στη ζωή, μέχρι να βρούνε ένα ξωκλήσι για να ξαποστάσουν. Η σκληρή αυτή γυναίκα θα του πει την αλήθεια για τη μάνα του, και ταυτόχρονα θα του δείξει πως δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί όταν προέχει η επιβίωση. Χωρίς κανένα ηθικό ενδοιασμό και με πλήρη έλλειψη θρησκευτικού σεβασμού,  προκειμένου να μη πεθάνουν από το κρύο,  θα κάψει τα στασίδια, τα παράθυρα, και εν τέλει κάθε ξύλινη επιφάνεια της εκκλησίας φτάνοντας και στην εικόνα της Παναγιάς της Βρεφοκρατούσας.

Ο Κωνσταντής όμως παρά την μικρή του ηλικία, θα ορμήσει και θα σώσει από την φωτιά την Παναγιά. Εξ ου κι ο τίτλος!!!

Και η Χάρη της ως ανταμοιβή, θα τον σώσει από την αγριότητα της Χάιδως και ο Κωνσταντής θα ζήσει με αγάπη κοντά σε ανθρώπους σαν τον παπα-Φώτη και τη φαμίλια του, σαν τον μαστρο-Λάμπρο και τη Βγενιώ του, τόσο κοντά και συνάμα τόσο μακριά από τη μάνα του που ζει στο μοναστήρι της Παναγιάς της Βρεφοκρατούσας ξεπληρώνοντας το τάμα της προκειμένου να ζήσει το παιδί της και να ηρεμίσει η ψυχή της.

Κι από τη Θεσπρωτία στην Κωνσταντινούπολη, για να γνωρίσουμε την Αμπασέ. Την τόσο αντίθετη από την συμφεροντολόγα μάνα της Ντιλέκ και τον μικρόψυχο και γλοιώδη αδερφό της τον Οσμάν. Μέσα από τις ιστορίες τους θα  μάθουμε και τα κοινωνικο-πολιτικά γεγονότα της εποχής που λάμβαναν χώρα στη Πόλη.

Και ξανά στην Ήπειρο,  και τα υπέροχα τοπία της, για να δούμε πως εξελίσσεται η ζωή του Κωνσταντή με τον παιδικό του έρωτα τη Σοφία. Και στα βουνά της Πίνδου, για να γνωρίσουμε τον Μανούσο τον κρητικό που πολεμάει στη ζωή και στον πόλεμο μα και στον έρωτα  με θαυμαστή ανδρεία. Άλλοτε νικητής κι άλλοτε χαμένος και πληγωμένος από ανεκπλήρωτα όνειρα, μα πάντα με το κεφάλι ψηλά. Σαν ένας πληγωμένος αητός που δε θέλει κανείς να δει και γιάνει τις πληγές του. Κι από εκεί στα Σφακιά της Κρήτης, για τη συνέχεια της ζωής του, κι ύστερα στην Αθήνα της μεταπολίτευσης και του σήμερα για μια άλλη συνέχεια στις ζωές άλλων ανθρώπων του Γιώργου και του Δημήτρη που είναι κι αυτοί μέρος της ιστορίας του βιβλίου.

Και σε όλο αυτό το οδοιπορικό οι ζωές των ηρώων μπλέκονται σα γαϊτανάκι υφασμένο από τη μοίρα τους.

Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες γι αυτό το βιβλίο και τους ήρωές του, αλλά φοβάμαι μη χάσω το μέτρο. Κι έπειτα δεν έχω διάθεση να προδώσω την υπέροχη  πλοκή του και χαλάσω την απόλαυση της ανάγνωσης. Θεωρώ πως όσο καλή και να είναι μία παρουσίαση δε συγκρίνεται με την προσωπική ευχαρίστηση του αναγνώστη όταν θα διαβάσει αυτό το εξαιρετικό βιβλίο.

 Ας μου επιτραπεί όμως να πω τι ένιωσα, κι ένιωσα πολλά συναισθήματα.

Της κάκιωσα της Χάιδως, υποκλίθηκα στην καλοσύνη του παπα-Φώτη, θαύμασα την εντιμότητα και την μεγαλοκαρδία του μαστρο-Λάμπρου. Λυπήθηκα για την Ελένη, αγάπησα τον Κωνσταντή και σαν παιδί και σαν άντρα. Πόνεσα με τον πόνο της Σοφίας. Θύμωσα με την Ντιλέκ και τον Οσμάν, και λυπήθηκα για την Αμπασέ, οργίστηκα με τον γκεσταπίτη τον Τζουνά, βούρκωσα με τον γερο-Χαραλάμπη. Μα ο ήρωας που προσωπικά με κέρδισε, ήταν ο Μανούσος. Αυτός ο έντιμος, ο περήφανος και δίκαιος άντρας που με έκανε αρκετές φορές να δακρύσω.

Τι είναι λοιπόν Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ; Είναι ένα κοινωνικό βιβλίο; Μήπως είναι ιστορικό, μήπως μιλά για μια ή και παραπάνω ιστορίες αγάπης; Που κατατάσσεται ως λογοτέχνημα;

Θα πω, πως κυρίως κατατάσσεται στην καρδιά του αναγνώστη, γιατί είναι όλα όσα ανέφερα περίτεχνα δεμένα, με άρτιο αποτέλεσμα, κι αυτό είναι το χάρισμα του Σπύρου Πετρουλάκη.

Το σίγουρο είναι πως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η συνέχεια της ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ.

Έχω την αίσθηση πως ο συγγραφέας είχε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς κι ως άλλος έντιμος άντρας, ήθελε να τους κλείσει. Αποσπασματικά η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ μπαίνει και βγαίνει διακριτικά στο νέο του βιβλίο, σαν τον γονιό που πάει επίσκεψη με ένα κουτί γλυκά να δει τι κάνουν τα παιδιά του, κι αθόρυβα αποσύρεται.

Τα γεγονότα του βιβλίου είναι καταιγιστικά σχεδόν κινηματογραφικά,  σε παρασύρουν και σε κάνουν μέρος του. Συμπάσχεις, πονάς, ερωτεύεσαι, αγαπάς, μισείς, διδάσκεσαι, λυτρώνεσαι. Νιώθεις τόσα πολλά που είναι αδύνατον να κλείσεις το βιβλίο και να μην αισθανθείς δικαίωση και ικανοποίηση για την επιλογή του βιβλίου.

Η έρευνα που έχει κάνει ο συγγραφέας για την ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ είναι εμφανής όμως στηρίζεται και σε προσωπικές αφηγήσεις αφανών ηρώων όπως και ο ίδιος ομολογεί.

Ο Σπύρος δεν κάνει τον δικαστή ούτε κουνά το δάχτυλο σε κανέναν. Δε δικάζει, δεν αθωώνει, δεν τιμωρεί ούτε δίνει συγχωροχάρτια. Καταγράφει τα γεγονότα, καταθέτει την ψυχή του,  κι αφήνει τον αναγνώστη να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Ο λόγος του, ακόμη και στις πιο σκληρές περιγραφές, είναι λογοτεχνικός. Δε λειαίνει τις γωνίες, αλλά με τον δικό του μοναδικό τρόπο, καταφέρνει να περιέχει λυρισμό και ευαισθησία. Μη ξεχνάμε πως αυτή του την ευαισθησία μας τη δίνει και με την ιδιότητα του στιχουργού και του τραγουδοποιού.

Η κριτική ντοπιολαλιά δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά, και η αγάπη και η περηφάνια του Σπύρου για την καταγωγή του είναι έκδηλη και πιστεύω πως έχει κάθε λόγο να είναι περήφανος τόσο για τις ρίζες του όσο και  για όσα έχει πετύχει.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα βιβλία του Σπύρου Πετρουλάκη γίνονται best sellers.

Προσπάθησα να δω ποια είναι η συνταγή της επιτυχίας του.

Ίσως η επιτυχία του να οφείλεται στην μεγάλη στήριξη του εκδοτικού του οίκου, του ΜΙΝΩΑ.

Ίσως να οφείλεται στο καλό marketing και στο επικοινωνιακό του χάρισμα.  Ίσως…

Μα δεν του αξίζει αυτό το «ίσως».

Ο Σπύρος δουλεύει ακατάπαυστα. Έχει ένα παραγωγικό μυαλό που δεν το αφήνει ανεκμετάλλευτο. Αγαπά πολύ αυτό που κάνει και η εξέλιξή του από βιβλίο σε βιβλίο είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη. Μα αυτό που τον κάνει τόσο επιτυχημένο είναι ότι εκτός των προαναφερθέντων ο Πετρουλάκης σέβεται τους αναγνώστες του, σέβεται τους συνεργάτες του, τους αμέτρητους φίλους του, τους ομότεχνους του και τελικώς δεν επαναπαύεται στις δάφνες του και προσπαθεί πάντα για το καλύτερο. Κι αυτό σβήνει το όποιο «ίσως» και μας δίνει τη σιγουριά που γεννά ο καλός του χαρακτήρας. Αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας του.

Ελπίζω κι εύχομαι να είναι πάντα καλά και τόσο γενναιόδωρος απέναντι σε όλους εμάς τους φανατικούς αναγνώστες του,  γιατί μας κακόμαθε και περιμένουμε πολλά στα χρόνια που θα έρθουν.

Σπύρο μου, πόσο χαίρομαι που είμαι φίλη σου. Πόσο χαίρομαι για την επιτυχία σου. Πόσο χαίρομαι που είσαι αυτός που είσαι.

Καλή επιτυχία!!!

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015

Ήταν μία όμορφη και ζεστή βραδιά η χθεσινή που έκανε την πρώτη του επίσημη εμφάνιση το βιβλίο ΦΩΣ ΣΤΙΣ ΣΚΙΕΣ.
Είχα δίπλα μου τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Μένιο Σακελαρόπουλο, έναν χείμαρρο, που έβαλε ψυχή και την λογοτεχνική ματιά του παρουσιάζοντας το βιβλίο και κερδίζοντας τις καλύτερες εντυπώσεις του κοινού και τις δικές μου, και την εξαιρετική ηθοποιό Κωνσταντίνα Τζώρτζη που με την ΄βαθιά και ζεστή φωνή της, μάγεψε τους παρευρισκόμενους. Έκπληξη της βραδιάς; Οι στίχοι τ...ης Κωνσταντίνας, που αφορούσαν στο βιβλίο, και μελοποιήθηκαν από τον Βαγγέλη Δούβαλη που μου έκανε την τιμή να έρθει και να τους τραγουδήσει. Τους ευχαριστώ πολύ!!!
Είχα δίπλα μου την οικογένειά μου που είναι όλος μου ο κόσμος.
Είχα δίπλα μου φίλους, παλιούς και νέους, που γέμισαν την ψυχή μου με χαρά!
Είχα δίπλα μου πολλούς και αξιόλογους ομότεχνους που με τίμησαν και τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Αξίζει να τους αναφέρω και να τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ για την τιμή που μου έκαναν.
Μαρία Τζιρίτα, Δήμητρα Ιωάννου, Έλση Τσουκαράκη, Μαρία Χανιώτου, Αλίκη Οικονόμου-Γιωτάκου, Κάκια Ξύδη, Γιάννης Φιλιππίδης, Νίκος Τελλίδης, Άννα Γαλανού, Ιφιγένεια Τέκου, Ελένη Γαληνού, Ιωάννα Νοταρά, Μαρία Χίου, Σπύρος Πετρουλάκης, Τάσος Σταυρακέλης, Κωνσταντίνα Μόσχου, Μαρία Παπαδάκη, Μαρία Παναγιώτου, Σμαραγδή Μητροπούλου,Θανάσης Σάλτας, Δημήτρης Γεωργάς, Νάγια Κωστοπούλου (συγνώμη Νάγια μου που αμέλησα να σε αναφέρω εχθές).
Ένα ευχαριστώ από καρδιάς, στην Γιούλη Τσακάλου και την ομάδα της Βιβλιοπαρουσιάσεις-Κριτικές για όλη την στήριξή της, τόσο σε μένα προσωπικά, όσο και στο έργο μου. Ένα μπράβο σε όλες τις διαδικτυακές ομάδες που στηρίζουν τα έργα των συγγραφέων.
Κυρίες και κύριοι, φίλοι, συγγενείς, ομότεχνοι (επίσης φίλοι), ΤΙΜΗ ΜΟΥ η παρουσία σας και η στήριξή σας.
Σας ευχαριστώ όλους

 

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ ΤΡΑΥΛΟΥ <<ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ>>




www.psichogios.gr
Με το νέο της βιβλίο η Πασχαλία Τραυλού που έχει τίτλο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ βάζει ακόμη ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

Ακάματος εργάτης της γραφής, μετά από εννέα μυθιστορήματα κι ένα δοκίμιο, έχει πλέον την εμπειρία και την τεχνογνωσία να χαράζει με κάθε της πόνημα, ανεξίτηλα το μυαλό και
την ψυχή του αναγνώστη.

Έχει επιπλέον το δικαίωμα να ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα στον χώρο γιατί δεν φοβάται τα τολμήσει, να ρισκάρει και στο τέλος να δικαιωθεί για τις αποφάσεις της.

Το νέο της βιβλίο δημιουργεί πέραν όλων των άλλων συναισθημάτων κι έναν λογοτεχνικό στοχασμό πάνω σε φιλοσοφικές, αλλά και άκρως ανθρώπινες έννοιες όπως η αγάπη, η φιλία, η συντροφικότητα, ο έρωτας, ο θάνατος.


Το θέμα του δεν φοβίζει αλλά ξορκίζει τον φόβο και υμνεί την ζωή Εξάλλου το μείζον θέμα του βιβλίου είναι ο χρόνος , αυτός ο γυάλινος κι εύθραυστος χρόνος που αλαζονικά πιστεύουμε πως θα κρατήσει αιώνια, ή πως θα τον κρατήσουμε αιώνια.

Η ηρωίδα του βιβλίου η συγγραφέας Βερονίκη Δελένδα , έχει μόνο τέσσερις μήνες ζωής.

Μικρό το διάστημα για όσα θέλει να κάνει, να νιώσει και να πει. Αποφασίζει να κάνει αυτό
που ξέρει καλύτερα. Να γράψει 12 διηγήματα και μέσα από αυτά να αποκαλύψει και να
αποκαλυφθεί, να ξεγυμνωθεί, και να εξαγνιστεί στην κολυμπήθρα της γραφής, κι έτσι να
φύγει ήρεμα όταν θα έρθει η ώρα.

Για κάθε συγγραφέα, αυτή η επώδυνη διαδικασία είναι κάθαρση και λύτρωση από όσα
κουβαλάει στο δισάκι του μυαλού του.

Την πονάει η έλλειψη της κόρης της, και κυρίως η επίγνωση πως η ίδια είχε μία παθητική
στάση απέναντι στο παιδί της, κι έτσι τα λόγια ξεχύνονται σαν χείμαρρος τιμής ένεκεν.

-Πόσο καιρό έχεις να δεις την μάνα;

-Αύριο κιόλας θα πάω, μη με κοιτάς έτσι, το έχω στο πρόγραμμα. Οπωσδήποτε αύριο…

-Σκέψου πόσα αύριο έγινα χθες τέσσερα χρόνια τώρα.

Ουτοπικό να πιστεύουμε πως αύριο έχουμε χρόνο, μέχρι τη στιγμή που θα ανακαλύψουμε
πως είναι ήδη αργά.

Ο παππούς Ισίδωρος και η γιαγιά Εργινούσα, αποκτούν μέσα της άλλη διάσταση. Είναι
θύτες, είναι θύματα, ή είναι μαριονέτες στο γαϊτανάκι της μοίρας τους

Μήπως είναι ψυχανθοί που άλλοτε ανθίζουν από αγάπη, κι άλλοτε μαραίνονται από θλίψη;

Κι αυτή η κούκλα …η κούκλα που κρύβει μέσα της ένα παιδί πριν του κλέψουν την
αθωότητα όπως ακριβώς υπήρξε και η ίδια. Άψυχη και άφθαρτη μέχρι τη στιγμή που
διάφορα χέρια μάλαξαν κι έφθειραν το κορμί και την ψυχή της.

Μια Βαβέλ που κατάφωρα αναδεικνύει την ανθρώπινη αλαζονεία μέσα από την
προσπάθεια που κάνουμε όλοι να ανέβουμε ξανά και ξανά, με την ελπίδα να γίνουμε όλοι
Θεοί. Και λίγο πριν το τέλος να τίθεται το αιώνιο φιλοσοφικό ερώτημα. «Υπάρχει Θεός;»

Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν τον είδε. Προς τι λοιπόν η κούραση μιας άσκοπης ανάβασης;

Ο τελευταίος κόμπος στο τέρμα του σχοινιού κι έτοιμη η κρεμάλα για την τιμωρία ή την
προσωπική κάθαρση του ήρωα. Γιατί υπάρχουν και κάποιοι ήρωες που δεν αντέχουν να
ζουν με ενοχές και απουσίες, κι όσα λόγια του λέει η γάτα η Φωφώ που τα ακούει μόνον
αυτός με τα αυτιά της συνείδησής του.

Μια ζωγραφιά σε ένα κελί, για να έχει η κόλαση κλίμα τροπικό!!!

Ένα ρολόι, αυτό του πεπρωμένου, που όσο κι αν το ανθρώπινο χέρι επεμβαίνει στους
λεπτοδείκτες του, αυτό θα πάει στην ώρα που αποφάσισε το αφεντικό του. Το πεπρωμένο
του.

Η ζωή αλλιώς. Ίσως γιατί η ζωή «έτσι» δεν είναι ωραία και κάτι μας σπρώχνει να γίνουμε
αρνητές της.

Είναι και τα άρβυλα που παρά τις τρύπες τους ζεσταίνουν εκτός από τα πόδια και την
καρδιά, γιατί δόθηκαν από έναν ξένο με ανιδιοτελή αγάπη.

Και τέλος ένας αόρατος φίλος. Ο φίλος μας. Ο άλλος εαυτός μας, που μόνο αυτός μας
καταλαβαίνει, μας ακούει και σκεπάζει με το σεντόνι της σιωπής του τους φόβους μας.

Μέσα σε όλα αυτά που θέλει να πει και τελικά λέει η Βερονίκη, ή αλλιώς Βέρα, προλαβαίνει
να ξεκαθαρίσει παλιούς λογαριασμούς και να ζήσει όπως δεν έζησε ποτέ. Ουσιαστικά!

Θα ματώσει, θα πονέσει, θα εξαγνιστεί και θα ερωτευθεί. Τι είναι τελικά σημαντικό. Να
έχεις ζωή αλλά να μην έχεις χρόνο να τη ζήσεις, ή να έχεις χρόνο αλλά να μην έχεις ζωή να
του δώσεις!

«Ο χρόνος είναι περαστικός και συνάμα περασμένος. Γερασμένος και συγχρόνως γυάλινος»

Άλλοτε εχθρός κι άλλοτε φίλος. Μα σε κάθε περίπτωση εύθραυστος!

Στο βιβλίο η αφήγηση είναι ρέουσα και πλούσια, όπως χρόνια τώρα μας έχει συνηθίσει η
συγγραφέας Πασχαλία Τραυλού.

Η πένα της έχει όλα εκείνα τα συστατικά για να κάνει την ανάγνωση μια δυνατή εμπειρία.

Είναι ένας αιώνιος κι ωστόσο αναπάντητος φιλοσοφικός στοχασμός σχετικά με έννοιες
όπως η αγάπη, η φιλία, ο έρωτας ο θάνατος, ο χρόνος.

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα αποτελεί κατά την ταπεινή μου άποψη ένα στολίδι της
σύγχρονης νεοελληνικής λογοτεχνίας.

Η γλώσσα και το ύφος της συγγραφέως είναι αποτέλεσμα μιας βαθιάς αγάπης για το χαρτί
και το μελάνι που αποκτούν ζωή στα χέρια της.

Ανήσυχο πνεύμα που δεν ξεκουράζεται ποτέ, τηρεί ευλαβικά κατά γράμμα τα λόγια του
Βάρναλη καθώς έλεγε πως η απογοήτευση που νιώθει ο δημιουργός όταν φεύγει από τα
χέρια του το δημιούργημά του γίνεται ο σπόρος για το επόμενο.

Ο σπόρος φυτεύτηκε.

Εύχομαι από καρδιάς ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ να είναι καλοτάξιδος και καλότυχος!!

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

'ΖΕΣΤΟΣ' ΚΑΦΕΣ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΥΡΙΑ ΠΕΝΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ


Καλησπέρα σας.

Σήμερα θα σας προτείνω να διαβάσετε μια φιλική συνέντευξη που μου πήρε μια κοπέλα η Άννα Βιτσακτσή, συμμαθήτρια της κόρης μου, και με συγκίνησε γιατί δε διάβασε απλά τα βιβλία μου. Τα μελέτησε κι έκανε τις ερωτήσεις της κι μέσα από εκείνη είδα τις ερωτήσεις πολλών αναγνωστών. Την ευχαριστώ από καρδιάς!!!
Η συνέντευξη δημοσιεύεται στο blog της an-dorablelife.blogspot.gr και στη σελίδα της στο facebook www.facebook.com/pages/MyAndorableLife




http://pennypapadaki.psichogios.gr


<<Οι αναγνώστες της ταυτίζονται με το θάρρος και τη δύναμη της 'Κατίνας', δακρύζουν με τις 'Κόρες της Αυγής', αποχαιρετούν με το 'Αντίο φιλενάδα', παρασύρονται από τα 'Παιχνίδια Ζωής' και ακολουθούν το 'Φως στις Σκιές' .. 


Ματούλα & Πένυ Παπαδάκη 

Η κυρία Πένυ και η Ματούλα (η κόρη της) με υποδέχτηκαν στο ζεστό τους σπιτικό χθες το απόγευμα, 'Σε νιώθω σα κόρη μου' μου λέει και εγώ τη νιώθω σα δικό μου άνθρωπο. Μάνα και κόρη πιο δημιουργικές από ποτέ, η κυρία Πένυ με τη γραφή της και η Ματούλα με τα καταπληκτικά της κοσμήματα (θα ακολουθήσει post). Ζεστή, προσιτή, πάντα γλυκομίλητη, μαθηματικό κοφτερό μυαλό που δεν εγκλωβίστηκε στους αριθμούς, αγάπησε τα γράμματα πολύ και εκείνα μην μπορώντας να της 'χαλάσουν' χατήρι χαρίζουν σε όλους εμάς καλογραμμένες, με βαθιά νοήματα ιστορίες.


Τι να πω για την κυρία Μαντά, εξαιρετική.
Από την παρουσίαση του βιβλίου της κυρίας Πένυ Παπαδάκη.

Τα βιβλία της κυρίας Παπαδάκη ο κόσμος τα αγαπάει, αυτό που θα ήθελα να επισημάνω είναι πώς από συζητήσεις και από διάφορα μηνύματα που λαμβάνω κατά καιρούς οι αναγνώστες αρκετές φορές μου λένε:
'Δε διαβάζω ελληνικά βιβλία, ξεχωρίζω όμως τρία τέσσερα καλά βιβλία, το ένα είναι σίγουρα 'Οι κόρες της Αυγής' και το άλλο το 'Ζεϊμπέκικο της Κατίνας'.

Πόσο σπουδαίο είναι (της επισημαίνω) για μια συγγραφέα σε εποχές κρίσης, σε εποχές όπου το 'καλό' ανάμεσα στο 'πολύ' και το 'εύκολο', μοιάζει με τη μύγα μέσα στο γάλα, οι κόποι και το έργο σας να επιβραβεύονται από τους αναγνώστες σας. Η κυρία Πένυ με τη σεμνότητα που τη διακρίνει χαμογελά..
'Οι αναγνώστες μου' μου λέει 'τους ευχαριστώ πολύ'.



  



 


Η συνέντευξη αρχίζει   ...


*<<Τα παιδιά όταν είναι μικρά μας αγαπούν. Όταν μεγαλώσουν μας κρίνουν, κι αν ήμαστε τυχεροί, καμιά φορά μας συγχωρούν>> από τις Κόρες της Αυγής. 
Είναι πολύ σημαντικό να διαβάζω από μια μητέρα που έχει δημιουργήσει μια πολύ όμορφη οικογένεια με ένα σωρό θυσίες να κάνει αυτή τη σημαντική παραδοχή. Πόσο εγωισμό (επιτρέψτε μου να το θέσω με αυτό τον τρόπο) πρέπει να αφήσει ο γονιός πίσω του για μια τόσο μεγαλειώδη παραδοχή?

Ο γονιός κατεβαίνει στο επίπεδο του παιδιού και αυτό γιατί εκείνος έχει υπάρξει παιδί, γνωρίζει πώς είναι να είσαι παιδί, οπότε του είναι περισσότερο εύκολο να καταλάβει, το παιδί όμως δεν έχει υπάρξει γονιός. Είναι ευκολότερο να 'κατέβεις' εσύ σα γονιός, από το να περιμένεις να 'ανέβει' το παιδί. 
Είναι ευκολότερο να 'κατέβεις' εσύ, από το να περιμένεις να 'ανέβει' ο άλλος.
Αυτοκριτικάρομαι καθημερινά για να μπορώ να στέκομαι σωστά απέναντι τους. Το κλειδί είναι η αυτοκριτική.


*Σωματική αναπηρία από τη μια, για μια γυναίκα που πρέπει να παλέψει με το σωματικό πόνο και που παρόλα τα προβλήματα της νιώθει ολοκληρωμένη και από την άλλη η δεύτερη ηρωίδα, μια γυναίκα που είναι παραμελημένη και έρχεται αντιμέτωπη με την τεράστια ψυχική αναπηρία της. Ζούμε στην εποχή της κρίσης, οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ψυχικά ανάπηροι με τρομερό αντίκτυπο και στο σώμα τους, πώς αντισταθμίζονται ψυχική με σωματική αναπηρία?


Οι ηρωίδες μου στο βιβλίο 'Οι Κόρες της Αυγής' είναι δύο, η μια κουβαλάει την απόρριψη από τα γεννοφάσκια της, η άλλη είναι σωματικά ανάπηρη. Το πως αντιμετωπίζει κανείς τις 'αναπηρίες' της ζωής έχει να κάνει με το χαραχτήρα του. Δυνατός σε κάθε κρίση, αδύνατος σε κάθε κρίση. Σε εποχές κρίσης, εκείνος που έχει δύναμη θα βγει μπροστά, όλοι όσοι παλεύουν με το κεφάλι ψηλά, όσοι δίνουν τη μάχη τους καθημερινά, χωρίς δεκανίκια. Θέλει πολλή δουλειά. Στο βιβλίο οι ήρωες μου νιώθουν ανάπηροι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, ο αλαζόνας πλούσιος είναι και αυτός συναισθηματικά ανάπηρος αποτελεί όμως το συνδετικό κρίκο της οικογένειας και βγάζει μια δύναμη που δεν το περιμένει κανείς. Όλοι έχουν τις αναπηρίες τους, ο κάθε ένας παλεύει με τον τρόπο του και παίρνει στοιχεία, ο ένας από τον άλλο. ο Διονύσης, ο Μάρκος, ο Ηρακλής όλοι κουβαλάνε ένα βάρος και όλοι το μοιράζονται. Η αναπηρία έχει πολλές μορφές και υπάρχει γύρω μας είναι οικονομική, κοινωνική, προσωπική αναπηρία.. Υπάρχει γύρω μας και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε για τον καθένα η αντιμετώπιση είναι διαφορετική.


*'Φως στις σκιές' ... Σε αυτό το βιβλίο σας όπως και στο σύνολο του έργου σας έχω την αίσθηση ότι η 'φυλακή' είναι ένα από τα θέματα το οποίο πραγματεύεστε, η 'φυλακή' που περιγράφεται είναι το χρυσό κλουβί στο οποίο εγκλωβίζονται οι ήρωες σας και ψάχνουν τρόπους να δραπετεύσουν. Τελικά η 'φυλακή' είναι κάτι που βιώνουμε όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας? πόσο εύκολο είναι να ξεφύγουμε? Μήπως κάποιες φορές η φυλακή γίνεται 'άλλοθι'?


'Άλλοθι? οτιδήποτε σε εγκλωβίζει σε κάτι, η καταπίεση, μια σχέση ακόμα και μια δουλειά μπορεί να γίνει φυλακή. Οτιδήποτε δε σε αφήνει να λειτουργήσεις σαν άνθρωπος είναι φυλακή. Το 'άλλοθι' το χρησιμοποιούμε εμείς, το βάζουμε εμείς στον εαυτό μας και μένουμε σε αυτό ή αποφασίζουμε να δραπετεύσουμε. Εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές. Όσα μας εγκλωβίζουν πάθη, πρέπει, αναπηρίες .. είναι φυλακή, εγκλεισμός.


*Στο 'Φως στις σκιές' η προδοσία συγκλονίζει τους ήρωες καθώς διέπει το σύνολο των σχέσεων οικογενειακές, κοινωνικές, φιλικές, ερωτικές. Η κεντρική ηρωίδα έχει προδοθεί από τον άνθρωπο που αγάπησε, δραπετεύει μα η προδοσία του την καταδιώκει με την παρουσία ενός παιδιού από άλλη γυναίκα. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος όπως η ηρωίδα σας να διαχειριστεί όλη αυτή την πληροφορία & την προδοσία?


Οι ήρωες μου δεν ξέρουν ότι έχουν τόση δύναμη, το κουβάρι της ζωής τους ξετυλίγεται και καθώς ξετυλίγεται η ηρωίδα συνειδητοποιεί ότι έχει δύναμη και αντλεί αυτή τη δύναμη από τον ίδιο της τον εαυτό, αλλά και από τους άλλους. Αυτό δε συμβαίνει στη ζωή μας? Είχε δεκανίκια να ακουμπήσει αλλά από εκεί που δεν το περιμένει, από τους ανθρώπους που δεν τον περιμένει έρχεται η ήττα. Άλλοτε πάλι οι άνθρωποι που πνίγονται μαζί σου στο ίδιο ναυάγιο είναι εκείνοι που θα σου δώσουν σωσίβιο να κρατηθείς. Δεν είμαστε μόνοι στη ζωή και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε, υπάρχουν πολλές μορφές αγάπης, αρκεί να τις δούμε. Αρκεί να τις δει κανείς.


*Από το βιβλίο 'Παιχνίδια ζωής' .. <<το παιχνίδι με τη ζωή μετράει, άλλοτε σε ρίχνει κι άλλοτε τη ρίχνεις κι αυτή είναι η μαγεία>> .. αυτή τη φράση θα μου επιτρέψετε να τη συνδέσω με τις δυσκολίες που περνάει ο κόσμος .. τα σχόλια σας ..


Φιλοσοφία μιας ζωής. Συμβαίνει κάτι πέφτεις στα πατώματα λες δεν μπορώ, δε γίνεται, πώς θα το αντιμετωπίσω και πιστεύεις ότι δε θα το αντιμετωπίσεις. Άλλες φορές πάλι, λες θα σε βάλω κάτω ζωή και θα τα καταφέρω. Και είσαι μόνος γιατί ο δρόμος της ζωής είναι μοναχικός, οι άνθρωποι είναι σκιές, είναι δίπλα μας, πλάι μας και πρέπει να τις δεις. Αυτές οι σκιές σου δίνουν δύναμη. Πρέπει να δίνεις στους άλλους, η ζωή δεν τελειώνει ακόμη και αν τα πράγματα είναι δύσκολα, μηδενίζεις το κοντέρ και ξαναξεκινάς και αν χρειαστεί ξανά και ξανά. Έτσι είναι η ζωή, σβήνεις τη μηχανή, ανάβεις τη μηχανή και συνεχίζεις. 

*Πιστεύετε ότι η δική σας γενιά μετά από την ταλαιπωρία της κρίσης έχει άλλες ψυχικές αντοχές? και η δική μου γενιά από την άλλη θα έχει ψυχικές αντοχές να δώσει στις επόμενες γενιές?


Πολλές! Πιστεύω πολύ στους νέους ανθρώπους, ο Καζαντζάκης είχε πει ..
'Όσο υπάρχουν παιδιά, ζώα και λουλούδια τίποτα δε χάθηκε' ... Ο άνθρωπος είναι το πλέον ευπροσάρμοστο ον στον πλανήτη, αντέχει, δημιουργεί, δημιουργεί ακόμη και κρίσεις και μέσα από τις κρίσεις έρχονται οι ευκαιρίες, προκύπτουν ανάγκες, ερχόμαστε ο ένας πιο κοντά με τον άλλο. Αυτό που μας έχει απομακρύνει δεν είναι η ζωή είναι το ψεύτικο. Αυτό το ψεύτικο έφερε την κρίση και αυτή η κρίση θα μας δώσει την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε κάποια πράγματα. Είναι η ευκαιρία μας. 


*Μπορεί ένας συγγραφέας στην Ελλάδα της κρίσης να ζήσει από τα βιβλία του? Πολλοί αναγνώστες παραπονιούνται ότι τα βιβλία γενικά πωλούνται ακριβά, τα σχόλια σας.


Όταν κάποιος πηγαίνει σε μια καφετέρια και για ένα καφέ, για μια στιγμιαία απόλαυση, με μηδαμινό κόστος δίνει 5,00 ευρώ, πόσο πρέπει να πληρώσει για ένα βιβλίο που απαιτεί από το συγγραφέα πάρα πολλές εργατοώρες, ψυχικό πόλεμο που είναι ένα είδος εσωτερικού εγκλωβισμού, αυτοπειθαρχίας και από πλευράς εκδοτικού οίκου υπάρχει ένα σύνολο ανθρώπων που θα δουλέψουν και θα ασχοληθούν για μήνες με το βιβλίο πριν εκδοθεί και αφού εκδοθεί. Ο συγγραφέας παίρνει ένα μικρό ποσοστό της τάξεως του 10-15%, αυτό είναι το κέρδος του, πόσο λοιπόν πιο χαμηλά πρέπει να πουληθεί ένα βιβλίο? Πόσο να κοστολογηθεί όταν ένα επιτελείο ανθρώπων που δούλεψε περιμένει να πληρωθεί από αυτό? 
Ο κόσμος θα αγοράσει πιο εύκολα το ευπώλητο βιβλίο γιατί έχει ανάγκη να ταξιδέψει με κάτι ανάλαφρο, ένα ευπώλητο βιβλίο θα τον βοηθήσει να ξεφύγει για λίγο από τα προβλήματα του, για αυτό βιβλία μιας κάποιας αισθητικής, ας πούμε τα πιο βατά, πουλάνε περισσότερο, αυτό αποζητά ο μέσος αναγνώστης. 

Αυτό που κάνω εγώ είναι ότι παίρνω μια αναγνώστρια με ένα πρόβλημα και τη βάζω σε ένα πρόβλημα μεγαλύτερο για να δει πώς το πρόβλημα της είναι μικρό. Πρόσεξε δε σε βγάζω από το πρόβλημα σου, σου δείχνω κάτι μεγαλύτερο. Οι κριτικές που λαμβάνω από τους αναγνώστες μου λένε : ''Με κάνατε καλύτερο άνθρωπο''. 
Και εγώ ξέρεις τι απαντώ? 'Γρατζουνάω το μυαλό και την ψυχή σου. Αυτό κάνω.'


*Κάτι τελευταίο για τους αναγνώστες σας? Το 'Ζεϊμπέκικο της Κατίνας' βρίσκεται στην έκτη ανατύπωση από τις εκδόσεις Ψυχογιός και 'Οι Κόρες της Αυγής' στην έκτη ανατύπωση, 7η χιλιάδα! Δε μένω στους αριθμούς, γιατί γνωρίζω ότι σας ενδιαφέρει ο κάθε αναγνώστης ξεχωριστά σαν άνθρωπος, αλλά δεν μπορώ και να μην επισημάνω ότι είναι πολύ σπουδαίο σε τόσο δύσκολους καιρούς. 


'Ρίχνω το σπόρο μου και περιμένω', ας κλείσουμε με αυτό.
'Η γη θέλει υπομονή'... συμπληρώνει η Ματούλα.

Κυρία Πένυ σας ευχαριστώ πολύ για την τιμή. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με αξίες για εμάς τις νεότερες γενιές και τις επόμενες, άνθρωποι με σεμνότητα και με ανιδιοτελή προσφορά .. αυτή είναι η κυρία Πένυ και αυτό αποτυπώνεται μέσα στα βιβλία της ... 


Το blog της κυρίας Παπαδάκη είναι : http://pennypapadaki.psichogios.gr και η επίσημη σελίδα της στο facebook : http://www.facebook.com/papadakip.


An >>




Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΤΟΥ «ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΕΣΜΕ»


Έξι χρόνια μετά το τελευταίο βιβλίο της Μαρίας Χανιώτου, την ξαναβρίσκω στο καινούργιο της πόνημα με τίτλο το Πέρασμα για τον Τσεσμέ.

 Ευτυχώς μαζί με μένα την ξαναβρίσκουν οι χιλιάδες αναγνώστες της που περίμεναν υπομονετικά το νέο λογοτεχνικό εγχείρημα  της συγγραφέως. Και η Μαρία ως ανταμοιβή της προσμονής μας, μας προσφέρει την ψυχή της μέσα από ένα αριστουργηματικό βιβλίο που μας καθηλώνει, μας προβληματίζει, μας συγκινεί, μας  ταξιδεύει, μας διδάσκει.

Η ιστορία ξεκινά στην Ικαρία. Την όμορφη, άγρια, άγονη και φτωχική Ικαρία στα χρόνια του μεσοπολέμου. Τότε που οι Έλληνες έψαχναν να ριζώσουν κάπου και να ξαναστήσουν τη ζωή τους μετά τον διωγμό τους από τους Τούρκους.

Σ αυτό το νησί που βρίσκεται απέναντι από τα τουρκικά παράλια, θα γνωρίσουμε την Βασιλεία. Ετυμολογικά το όνομα σημαίνει «αυτή που ανήκει στον Βασιλιά». Μόνο που η συγκεκριμένη Βασιλεία δεν ανήκει σε κανέναν, παρά μονάχα στον εαυτό της.

Είναι το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά της κυρά-Γιωργίας και του Απόστολου. Η Στέλλα και ο Παυσανίας είναι τα μεγαλύτερα αδέρφια της και η Ιουλία η μικρότερη.

Ο πατέρας τους ο κυρ-Απόστολος έχει φύγει χρόνια πριν για την Αμερική, και ρίζωσε στον ξένο τόπο αφήνοντας την μάνα να μεγαλώνει μόνη της τα τέσσερα παιδιά της όπως και όσο μπορεί με τα λιγοστά μέσα που διαθέτει και σε ένα τόπο που ότι σπέρνει τη μια μέρα το ξεριζώνει ο αέρας την επόμενη.

Η Βασιλεία διαφέρει από τα άλλα παιδιά και δη από τα άλλα κορίτσια  που υποτάσσονται στις ανάγκες της ζωής και της μοίρας τους. Θέλει να μάθει γράμματα, να πάει παραπέρα  από την Τρίτη τάξη του δημοτικού που κι αυτό για τα κορίτσια του τόπου αλλά και της εποχής ήταν πλεονασμός. Έχει όνειρα και φιλοδοξίες, αλλά…ποιος μπορεί να τα βάλει με τη φτώχεια όταν δεν έχει την τύχη να γεννηθεί σε ακριβή γέννα όπως χαρακτηριστικά μας λέει η συγγραφέας.

Η γριά του κακοπέρατου, ένας βράχος σε σχήμα γυναίκας που ο μύθος λέει πως πέτρωσε στο μαντάτο του πνιγμού του παιδιού της,  γίνεται η αγαπημένη της διέξοδος κάθε φορά που νιώθει να πνίγεται, και μαζί με την ίδια τα όνειρά της.

Η αδερφή της η Στέλλα μόλις δεκατεσσάρων χρονών παντρεύεται έναν άντρα που άλλοι διάλεξαν για εκείνη και φεύγει από το σπίτι, παραδίνοντας τα σκήπτρα του σπιτιού αλλά και της ίδια μοίρας στη Βασιλεία.

Αλλά η Βασιλεία αποφασίζει να φύγει και να πάει να δουλέψει σαν υπηρέτρια σε ένα σπίτι στην Αθήνα, παρά να γίνει υπηρέτρια ενός άντρα που θα ήταν επιλογή άλλων κι όχι της καρδιάς της. Και το πράττει.

Θα ζήσει πολύ δύσκολα χρόνια κοντά στην Ανδρονίκη μια ξιπασμένη αριστοκράτισσα που με τα λεφτά της αγόρασε σύζυγο και όνομα, αλλά όχι και καρδιά. Εκεί η μικρή κοπέλα θα έρθει για άλλη μια φορά αντιμέτωπη με την αδικία και την επιβολή του ισχυρού πάνω στον αδύνατο.

Εφτά χρόνια η ζωή της είναι μαύρη με μερικές γκρίζες πινελιές που τις χρωματίζει η αγάπη του θείου της που έρχεται στο σπίτι της κυράς, στην αρχή για να την βλέπει και στη συνέχεια μετά από επιμονή και υπομονή για να της προσφέρει λίγες στιγμές ελευθερίας. Σε μια από αυτές τις στιγμές η Βασιλεία θα γνωρίσει τον Σταύρο, έναν όμορφο τυχοδιώκτη μουσικό που θα την ξετρελάνει με τα μάτια του και το δοξάρι του.

Θα τον ερωτευτεί παράφορα, απόλυτα, ολοκληρωτικά, και παρά τις όποιες αντιρρήσεις των θείων της θα γίνει γυναίκα του.

Μόνο που ο Σταύρος δεν ανήκει σε καμία, και μετά το πρώτο πάθος την εγκαταλείπει και φεύγει αφήνοντάς την μόνη. Πάλι μόνη, να παλεύει ξανά να τα βγάλει πέρα.

Όμως αυτή τη φορά, σαν να θέλει κάποια ανώτερη δύναμη, να της προσφέρει ένα διάλειμμα από τη μιζέρια και την ανέχεια, γυρίζει από την Αμερική ο πατέρας, και η οικογένεια ξανασμίγει στην Θεσσαλονίκη εκεί που αποφασίζει ο πλούσιος πια κυρ-Απόστολος να ανοίξει δική του επιχείρηση. Εκτός από την Στέλλα την μεγάλη κόρη που έχει γίνει πολύτεκνη μητέρα και ζει μόνιμα στην Ικαρία, όλοι μαζεύονται κάτω από την ασφαλή στέγη που τους προσφέρει ο ξεχασμένος από χρόνια πατέρας.

Ακόμη και ο Σταύρος γυρίζει κοντά στην Βασιλεία για να κάνει το διάλειμμα της ακόμη πιο όμορφο. Της προσφέρει κι ένα παιδί, ένα αγοράκι, αλλά πριν το καταλάβουν και πριν το χαρούν, το χάνουν. Όμως τα νιάτα και ο έρωτας δεν μένουν στα άσχημα και η Βασιλεία ξαναγίνεται μάνα κι αυτή τη φορά αποκτά μια κόρη κι ορκίζεται πως κανένας και τίποτε δεν θα της την στερήσει.

Μόνο  που τα ωραία ως συνήθως κρατούν για λίγο.

1940 και ο πόλεμος που ξεσπά, διαλύει ζωές, οικογένειες, δουλειές, περιουσίες.

Κάνει ανακατατάξεις, αναθεωρήσεις, και ρίχνει τις μάσκες των δειλών και των λιπόψυχων. Ο Σταύρος ξαναφεύγει από τη ζωή της Βασιλείας, αφήνοντας της αυτή τη φορά με ένα μωρό στην αγκαλιά της, και ο πατέρας τα χάνει όλα μέσα σε μια νύχτα, όπως τόσοι άλλοι. Η Θεσσαλονίκη δεν χωράει πια την Βασιλεία. Η περηφάνια και η ανεξαρτησία της δεν της επιτρέπουν να γίνει βάρος στους γονείς της που έτσι κι αλλιώς δεν αντέχουν οικονομικά, και αποφασίζει να γυρίσει στο αγαπημένο της νησί την Ικαρία. Ο πόλεμος, ο φόβος για την επόμενη μέρα, και η πείνα που θερίζει ανθρώπους και ζωντανά, κάνουν την θαρραλέα Βασιλεία να πάρει μια μεγάλη απόφαση. Να περάσει απέναντι. Στον Τσεσμέ. Το τολμά όχι μία, αλλά τρεις φορές, και μόνο την τρίτη φορά τα καταφέρνει. Με ένα μωρό πάντα στην αγκαλιά που μόνο το γάλα της έχει του δώσει, με συντροφιά ανθρώπους που η κοινή τους απόφαση θα τους φέρει κοντά και θα τους δέσει με δεσμούς φιλίας που είναι ανώτεροι κι από δεσμούς αίματος, η Βασιλεία θα ζήσει την φρίκη. Αυτή την φρίκη που γεννά η επιβολή των τρελών και αιμοδιψών ανθρώπων για εξουσία και επιβολή με πρόσχημα τον πόλεμο. Θα ζήσει πράγματα και καταστάσεις που δεν τα χωρά ανθρώπου νους, αλλά η θέληση να κρατηθεί στη ζωή και κυρίως να κρατήσει στη ζωή την κόρη της θα την ατσαλώσουν, θα την ωριμάσουν, ενίοτε θα την λυγίσουν, αλλά δεν θα την τσακίσουν. Θα φτάσει μέχρι τα βάθη της Ανατολής για να μείνει εκεί μέχρι την πολυπόθητη λευτεριά της πατρίδας.

Θεωρώ όμως ότι σας φανέρωσα αρκετά, γι αυτό τη συνέχεια που είναι εξ ίσου συναρπαστική και άκρως συγκινητική την αφήνω στα χέρια όλων σας, και είμαι σίγουρη πως θα αγαπήσετε όπως κι εγώ το Πέρασμα για τον Τσεσμέ.
 
Η Μαρία Χανιώτου  δεν μας πέρασε μόνο απέναντι στον Τσεσμέ.
Προσωπικά πιστεύω πως η ίδια πέρασε  σε ένα άλλο λογοτεχνικό επίπεδο που καταδεικνύει την προσωπική και συγγραφική της ωριμότητα.
Μας βάζει επιβάτες στην βάρκα της και μας ταξιδεύει με λέξεις, εικόνες και συναισθήματα, που στόχο έχουν να μας δείξουν τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής.
Τη δύναμη της γυναίκας που ερωτεύεται τον ίδιο τον έρωτα και πληρώνει το κόστος με βαρύ αλλά και τίμιο τίμημα.
Τη δύναμη της μάνας που δεν διαπραγματεύεται με κανέναν τη ζωή του σπλάχνου της,  ούτε καν με τον εαυτό της, και παλεύει σαν ύαινα να σώσει και να μεγαλώσει το παιδί της.
Τη δύναμη της φιλίας ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν τους γέννησε ίδια μήτρα, αλλά το αίμα που κυλά στις φλέβες τους είναι πιο δυνατό και πιο ανόθευτο κι από αυτό που έχουν οι συγγενείς.
Τη δύναμη του ανθρώπου για επιβίωση.
Δεδομένων των σημερινών καταστάσεων που περνά η χώρα μας, αυτό το βιβλίο είναι ένα μάθημα ζωής. Επίκαιρο όσο ποτέ, διδάσκει πως ο άνθρωπος όλα τα υπομένει, όλα τα αντέχει και σε όλα προσαρμόζεται, αρκεί να μη χάσει την ψυχή του και την ανθρωπιά του.
Ο λόγος της Μαρίας μεστός και ουσιαστικός, είναι άλλοτε λυρικός έως και ποιητικός, κι άλλοτε λιτός και δωρικός έως και αιχμηρός.
Όλο το κείμενο είναι δομημένο σωστά και δοσμένο με αγάπη και συνέπεια  τόσο απέναντι της όσο και απέναντι στους αναγνώστες της.
Τα ιστορικά γεγονότα πολλά από τα οποία είναι άγνωστα σε πολλούς από μας , φανερώνουν άνθρωπο που δούλεψε σκληρά και μεθοδικά, για να φρεσκάρουν την μνήμη στους μεγαλύτερους, και να διδάξουν τους νεότερους.
Οι χαρακτήρες ολοζώντανοι που θαρρείς ότι μπορείς να ανοίξεις διάλογο μαζί τους. Και μπορεί το κυρίαρχο πρόσωπο της ιστορίας να είναι η Βασιλεία, ωστόσο όλοι οι υπόλοιποι ήρωες διεκδικούν το μερίδιο που τους αναλογεί. Και το κερδίζουν επάξια.
Η ντοπιολαλιά, οι ιδιωματισμοί, τα ήθη και τα έθιμα μιας άλλης εποχής, μας βάζουν βαθιά στις ρίζες μας και στην πλούσια γλώσσα μας.
Τα κοινωνικο-πολιτικά και ιστορικά γεγονότα μας δείχνουν πως δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται με ίδιους κατακτητές, αλλά με άλλα μέσα.
Τα μηνύματα για την θέση του θηλυκού στο σπίτι και στην κοινωνία είναι ξεκάθαρα χωρίς καμία διάθεση φεμινιστικής διακήρυξης όσο ηθικοπλαστικής απόδοσης.

Γενικά….το βιβλίο της Μαρίας, είναι ένα μυθιστόρημα για το κουράγιο της ανθρώπινης ψυχής, για τον τυφλό έρωτα, για τη φιλία τη συντροφικότητα, απλό, συγκινητικό….επικό.

Ειδικά για μένα όμως, είναι κατάθεση ψυχής!!!!!

 

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

ΤΟ ΖΕΪΜΠΈΚΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΙΝΑΣ

Επανακυκλοφορεί τον Ιούνιο το ΖΕΪΜΠΈΚΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΙΝΑΣ από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ!

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Θέλει κότσια να μπορείς να αντέξεις τα χτυπήματα της μοίρας και να μη λυγίσεις απ’ τον πόνο. Θέλει κουράγιο να μπορείς να χαμογελάς ακόμα και μες στη μαυρίλα της φτώχειας, της αρρώστιας, του θανάτου. Ακόμα περισσότερο, θέλει λεβεντιά κι αντρειοσύνη να μπορείς να κάνεις τον καημό σου χορό και τραγούδι.


Το ζεϊμπέκικο της Κατίνας είναι ένα βιβλίο θάρρους και λεβεντιάς. Η Κατίνα μάς παίρνει ανάλαφρα απ’ το χέρι και μας ταξιδεύει από τη Ραμόνα της Θεσσαλονίκης στις φτωχογειτονιές του Πειραιά και στα κρυφά μονοπάτια της ζωής της.
Γελάμε και κλαίμε μαζί της, τη θαυμάζουμε και την αγαπάμε, της χτυπάμε παλαμάκια στο ζεϊμπέκικό της…
Η Κατίνα είμαστε εμείς…


Κυριακή 8 Απριλίου 2012

ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΙΝΑΣ

Κάθε φορά που φεύγει από τα χέρια μου ένα καινούργιο βιβλίο, νιώθω αγωνία και τεράστια ευθύνη που πηγάζει από την δημιουργική ανασφάλεια που νιώθει κάθε υπεύθυνος δημιουργός για το έργο του. Οπως είπε και ο Βάρναλης η στεναχώρια που νιώθεις όταν ένα βιβλίο τελειώνει, είναι ο σπόρος που φυτεύεται μέσα σου για το επόμενο.
Μόνο που σ αυτήν ειδικά την περίπτωση βιώνω ξανά την ίδια αγωνία και μάλιστα με μεγαλύτερη ευθύνη. Το συγκεκριμένο βιβλίο ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΙΝΑΣ, επανεκδίδεται. Του δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία, μια δεύτερη ζωή για να διαγράψει μια νέα πορεία.
Κανείς δεν γνωρίζει εκ των προτέρων το αποτέλεσμα, εξ άλλου ποιος μπορεί στις μέρες που περνάμε να δώσει εγγυήσεις για ένα καλό αποτέλεσμα...Κι αν θέλουμε να το αναλύσουμε λίγο περισσότερο, τελικά ποιο είναι το καλό αποτέλεσμα;
Για μένα το ζητούμενο ήταν να έχει μια στέγη τούτο ειδικά το βιβλίο που από το 2009 είναι άστεγο. Ηταν προσωπική μου και συνειδητή επιλογή να το αφήσω ελεύθερο από τα προηγούμενα εκδοτικά δεσμά του, αλλά άλλες οι αποφάσεις οι δικές μου, κι άλλες οι βουλές του κόσμου.
Με μεγάλο σεβασμό στις επιθυμίες του αναγνωστικού κοινού που το ζητούσε και δεν το έβρισκε, που με ρωτούσε διαρκώς γι αυτό το βιβλίο και δεν είχα απαντήσεις να του δώσω, αλλά και με μεγάλη χαρά, σας ανακοινώνω πως από τις 07 Ιουνίου του 2012, ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΙΝΑΣ, επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Στο σημείο αυτό, θέλω μέσα από την καρδιά μου να ευχαριστήσω ολόψυχα τον εκδότη μου κύριο Θάνο Ψυχογιό, που πήρε την απόφαση (αλλά και το ρίσκο), να εντάξει στο δυναμικό του ένα βιβλίο που έχει διαγράψει ήδη μία τροχιά. Ευελπιστώ πως με την δική του προσπάθεια θα διαγράψει μεγαλύτερη και ίσως επιτυχέστερη πορεία.
Ολους όσους εργάζονται στις εκδόσεις Ψυχογιός για να ξαναβάλει τα καλά του το "παιδάκι μου" και να ξαναβγεί σεργιάνι. Το πίστεψαν αυτό το έργο, όπως πιστεύω κι εγώ πως θα κάνουν το καλύτερο για να έχει διαγωγή κοσμιωτάτη.
Αλλά οφείλω κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Λένα Μαντά που μίλησε με τα καλύτερα λόγια για το "παιδί" μου και με έκανε μια περήφανη "μάνα".
Είναι σημαντικό να σε στηρίζουν σημαντικοί άνθρωποι, και το σημαντικότερο όλων είναι να μην τους διαψεύδεις.
Σας ευχαριστώ όλους όσους πιστέψατε στο ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΌ μου, κι ελπίζω στο χειροκρότημα σας και στην αποδοχή σας.


ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΙΝΑΣ.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ

ΣτΙς 25 ΤΟΥ Γενάρη ο δήμαρχος της Αγίας Βαρβάρας της οποίας έχω την τιμή να είμαι δημότης, ο κύριος Γεώργιος Καπλάνης, μαζί με ένα άρτιο επιτελείο ανθρώπων που εργάζονται στον δήμο, αλλά και στο πνευματικό κέντρο, με τίμησαν παρουσιάζοντας το βιβλίο μου ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ. Και όχι μόνο. Μαζί με το νέο μου "παιδάκι, ήταν και τα προηγούμενα "αδερφάκια του", κι αυτό με γέμισε χαρά και περηφάνια.
Ομολογώ πως το αποτέλεσμα αυτής της παρουσίασης, ήταν μετά από σκληρή αλλά και άκρως επαγγελματική δουλειά που κατέβαλαν οι Αννα Γούναρη, Σία Αμπατζή,Βυθούλκας Διονύσιος, Σαρόπουλος Κων/νος και μια καταπληκτική ηθοποιός που έντυσε με συναίσθημα τα κείμενά μου, η Σοφία Γασπαρινάτου. Θέλω μέσα από την ιστοσελίδα μου να τους ευχαριστήσω θερμά, καθώς και όλους όσους παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες παραβρέθηκαν για να στηρίξουν το έργο μου και μένα προσωπικά.
Αυτές οι παρουσιάσεις δίνουν ανάσα στον πολιτισμό και στο πνεύμα που σήμερα περισσότερο από ποτέ έχουν ανάγκη να βγουν προς τα έξω, και να εκφραστούν. Ελπίζω και εύχομαι η αρχή που έγινε το 2012 από μένα να είναι καλότυχη, και η συνέχεια να είναι μεγαλειώδης.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ



Την προηγούμενη Δευτέρα στις 24 του μήνα έγινε στο PUBLIC Πειραιά η πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.
ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ, έκαναν την επίσημη πρώτη εμφάνισή τους, και θέλω με αυτή την αφορμή να ευχαριστήσω από καρδιάς, την Πασχαλία Τραυλού που μου έκανε την μεγάλη τιμή να το παρουσιάσει, την Καλλιόπη Δράκου που με την δημοσιογραφική της ιδιότητα ανέλαβε να κάνει τις ερωτήσεις και φυσικά τον ηθοποιό Αυγουστίνο Ρεμούνδο που με την ζεστή φωνή του και την ερμηνεία του έδωσε άλλη διάσταση στα κείμενά μου. Όλους τους φίλους και τις φίλες που ομόρφυναν την βραδιά με την παρουσία τους. Τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στην φίλη και συγγραφέα Τέσυ Μπάϊλα για τις καταπληκτικές φωτογραφίες της, και τους ομότεχνους Αγγελική Συρρή, και Τάσο Σταυρακέλη για την προσέλευσή τους.















Ένα μεγάλο ευχαριστώ χρωστάω όμως στον κόσμο που γέμισε κυριολεκτικά το χώρο της παρουσίασης, αγκαλιάζοντας το βιβλίο μου κι εμένα προσωπικά.
,




Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Τα παιδιά όταν είναι μικρά μας αγαπούν. Όταν μεγαλώσουν, μας κρίνουν, κι αν είμαστε τυχεροί, καμιά φορά μάς συγχωρούν».

Έπειτα από δυο γιους, μια κόρη λαχταρούσε να αποκτήσει ο Λάμπρος. Τα καταφέρνει, μα τη μοιραία αυγή χάνει πάνω στη γέννα τη γυναίκα του και όλα αλλάζουν. Το κορίτσι μεγαλώνει ανάμεσα σε τρεις άντρες που την απορρίπτουν και δεν την αγαπούν. Διάγνωση; Συναισθηματική αναπηρία. Κάπου αλλού, μια άλλη κοπέλα μεγαλώνει με αγάπη, αλλά καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Η δική της αναπηρία; Σωματική. Άραγε ποια υποφέρει περισσότερο; Οι κόρες της αυγής θα καταφέρουν να ενωθούν για να γεμίσουν τα κενά της μισής ζωής τους; Όπως και να ’χει, όταν η μοίρα αποφασίζει να μιλήσει, κανένας δεν μπορεί να της κλείσει το στόμα.

Η επόμενη παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την ερχόμενη Τετάρτη στις 2 Νοεμνρίου στο βιβλιοπωλείο ΤΟ ΘΕΜΑ ( Φιλολάου 62 & Εκφαντίδου, Παγκράτι, τηλ: 2107569400 )
Ημερομηνία: Τετάρτη 02/11/2011 20:00 μμ
Αυτή τη φορά για το βιβλίο θα μιλήσει η συγγραφέας και φίλη Λένα Μαντά.
Σας περιμένω όλους!!!