ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ ΤΡΑΥΛΟΥ <<ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ>>

www.psichogios.gr

Με το νέο της βιβλίο η Πασχαλία Τραυλού που έχει τίτλο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ βάζει ακόμη ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

Ακάματος εργάτης της γραφής, μετά από εννέα μυθιστορήματα κι ένα δοκίμιο, έχει πλέον την εμπειρία και την τεχνογνωσία να χαράζει με κάθε της πόνημα, ανεξίτηλα το μυαλό και

την ψυχή του αναγνώστη.

Έχει επιπλέον το δικαίωμα να ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα στον χώρο γιατί δεν φοβάται τα τολμήσει, να ρισκάρει και στο τέλος να δικαιωθεί για τις αποφάσεις της.

Το νέο της βιβλίο δημιουργεί πέραν όλων των άλλων συναισθημάτων κι έναν λογοτεχνικό στοχασμό πάνω σε φιλοσοφικές, αλλά και άκρως ανθρώπινες έννοιες όπως η αγάπη, η φιλία, η συντροφικότητα, ο έρωτας, ο θάνατος.

Το θέμα του δεν φοβίζει αλλά ξορκίζει τον φόβο και υμνεί την ζωή Εξάλλου το μείζον θέμα του βιβλίου είναι ο χρόνος , αυτός ο γυάλινος κι εύθραυστος χρόνος που αλαζονικά πιστεύουμε πως θα κρατήσει αιώνια, ή πως θα τον κρατήσουμε αιώνια.

Η ηρωίδα του βιβλίου η συγγραφέας Βερονίκη Δελένδα , έχει μόνο τέσσερις μήνες ζωής.

Μικρό το διάστημα για όσα θέλει να κάνει, να νιώσει και να πει. Αποφασίζει να κάνει αυτό

που ξέρει καλύτερα. Να γράψει 12 διηγήματα και μέσα από αυτά να αποκαλύψει και να

αποκαλυφθεί, να ξεγυμνωθεί, και να εξαγνιστεί στην κολυμπήθρα της γραφής, κι έτσι να

φύγει ήρεμα όταν θα έρθει η ώρα.

Για κάθε συγγραφέα, αυτή η επώδυνη διαδικασία είναι κάθαρση και λύτρωση από όσα

κουβαλάει στο δισάκι του μυαλού του.

Την πονάει η έλλειψη της κόρης της, και κυρίως η επίγνωση πως η ίδια είχε μία παθητική

στάση απέναντι στο παιδί της, κι έτσι τα λόγια ξεχύνονται σαν χείμαρρος τιμής ένεκεν.

-Πόσο καιρό έχεις να δεις την μάνα;

-Αύριο κιόλας θα πάω, μη με κοιτάς έτσι, το έχω στο πρόγραμμα. Οπωσδήποτε αύριο…

-Σκέψου πόσα αύριο έγινα χθες τέσσερα χρόνια τώρα.

Ουτοπικό να πιστεύουμε πως αύριο έχουμε χρόνο, μέχρι τη στιγμή που θα ανακαλύψουμε

πως είναι ήδη αργά.

Ο παππούς Ισίδωρος και η γιαγιά Εργινούσα, αποκτούν μέσα της άλλη διάσταση. Είναι

θύτες, είναι θύματα, ή είναι μαριονέτες στο γαϊτανάκι της μοίρας τους

Μήπως είναι ψυχανθοί που άλλοτε ανθίζουν από αγάπη, κι άλλοτε μαραίνονται από θλίψη;

Κι αυτή η κούκλα …η κούκλα που κρύβει μέσα της ένα παιδί πριν του κλέψουν την

αθωότητα όπως ακριβώς υπήρξε και η ίδια. Άψυχη και άφθαρτη μέχρι τη στιγμή που

διάφορα χέρια μάλαξαν κι έφθειραν το κορμί και την ψυχή της.

Μια Βαβέλ που κατάφωρα αναδεικνύει την ανθρώπινη αλαζονεία μέσα από την

προσπάθεια που κάνουμε όλοι να ανέβουμε ξανά και ξανά, με την ελπίδα να γίνουμε όλοι

Θεοί. Και λίγο πριν το τέλος να τίθεται το αιώνιο φιλοσοφικό ερώτημα. «Υπάρχει Θεός;»

Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν τον είδε. Προς τι λοιπόν η κούραση μιας άσκοπης ανάβασης;

Ο τελευταίος κόμπος στο τέρμα του σχοινιού κι έτοιμη η κρεμάλα για την τιμωρία ή την

προσωπική κάθαρση του ήρωα. Γιατί υπάρχουν και κάποιοι ήρωες που δεν αντέχουν να

ζουν με ενοχές και απουσίες, κι όσα λόγια του λέει η γάτα η Φωφώ που τα ακούει μόνον

αυτός με τα αυτιά της συνείδησής του.

Μια ζωγραφιά σε ένα κελί, για να έχει η κόλαση κλίμα τροπικό!!!

Ένα ρολόι, αυτό του πεπρωμένου, που όσο κι αν το ανθρώπινο χέρι επεμβαίνει στους

λεπτοδείκτες του, αυτό θα πάει στην ώρα που αποφάσισε το αφεντικό του. Το πεπρωμένο

του.

Η ζωή αλλιώς. Ίσως γιατί η ζωή «έτσι» δεν είναι ωραία και κάτι μας σπρώχνει να γίνουμε

αρνητές της.

Είναι και τα άρβυλα που παρά τις τρύπες τους ζεσταίνουν εκτός από τα πόδια και την

καρδιά, γιατί δόθηκαν από έναν ξένο με ανιδιοτελή αγάπη.

Και τέλος ένας αόρατος φίλος. Ο φίλος μας. Ο άλλος εαυτός μας, που μόνο αυτός μας

καταλαβαίνει, μας ακούει και σκεπάζει με το σεντόνι της σιωπής του τους φόβους μας.

Μέσα σε όλα αυτά που θέλει να πει και τελικά λέει η Βερονίκη, ή αλλιώς Βέρα, προλαβαίνει

να ξεκαθαρίσει παλιούς λογαριασμούς και να ζήσει όπως δεν έζησε ποτέ. Ουσιαστικά!

Θα ματώσει, θα πονέσει, θα εξαγνιστεί και θα ερωτευθεί. Τι είναι τελικά σημαντικό. Να

έχεις ζωή αλλά να μην έχεις χρόνο να τη ζήσεις, ή να έχεις χρόνο αλλά να μην έχεις ζωή να

του δώσεις!

«Ο χρόνος είναι περαστικός και συνάμα περασμένος. Γερασμένος και συγχρόνως γυάλινος»

Άλλοτε εχθρός κι άλλοτε φίλος. Μα σε κάθε περίπτωση εύθραυστος!

Στο βιβλίο η αφήγηση είναι ρέουσα και πλούσια, όπως χρόνια τώρα μας έχει συνηθίσει η

συγγραφέας Πασχαλία Τραυλού.

Η πένα της έχει όλα εκείνα τα συστατικά για να κάνει την ανάγνωση μια δυνατή εμπειρία.

Είναι ένας αιώνιος κι ωστόσο αναπάντητος φιλοσοφικός στοχασμός σχετικά με έννοιες

όπως η αγάπη, η φιλία, ο έρωτας ο θάνατος, ο χρόνος.

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα αποτελεί κατά την ταπεινή μου άποψη ένα στολίδι της

σύγχρονης νεοελληνικής λογοτεχνίας.

Η γλώσσα και το ύφος της συγγραφέως είναι αποτέλεσμα μιας βαθιάς αγάπης για το χαρτί

και το μελάνι που αποκτούν ζωή στα χέρια της.

Ανήσυχο πνεύμα που δεν ξεκουράζεται ποτέ, τηρεί ευλαβικά κατά γράμμα τα λόγια του

Βάρναλη καθώς έλεγε πως η απογοήτευση που νιώθει ο δημιουργός όταν φεύγει από τα

χέρια του το δημιούργημά του γίνεται ο σπόρος για το επόμενο.

Ο σπόρος φυτεύτηκε.

Εύχομαι από καρδιάς ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ να είναι καλοτάξιδος και καλότυχος!!